ΜΙΑ GAY ΚΡΙΤΙΚΗ - i-gays Era

Πραγματικά δεν μου έχει μείνει πια καμιά ελπίδα για την gay κοινότητα.
Στα 37 πεθαίνω.
Γεννήθηκα σ έναν κόσμο ανθρώπων αλλά φοβάμαι πως θα πεθάνω σ έναν κόσμο ιντερνετικά εθισμένων , άμυαλων ζώων.
Φανερώθηκα σαν gay το 1993 στο Sydney σε μια gay σκηνή ζωντανή, πολύχρωμη, ανοιχτή και περήφανη.
Να μαι πάλι εδώ 20 χρόνια μετά …και η ίδια κοινότητα έχει αποδεκατιστεί από το ίντερνετ. Εντελώς ..απόλυτα διαλυμένη…
Σχεδόν στο σύνολό τους οι gay έχουν γίνει σαν μια ομάδα άρρωστων ζώων που έχουν χάσει εντελώς την ικανότητα να αλληλεπιδρούν σε πραγματικό επίπεδο.
Ανθρώπους που έχουν φοβισμένα στριμώξει τους εαυτούς τους σε απλουστευμένες κατηγορίες αυτοπροσδιορισμού και οι οποίοι έχουν αποκλείσει ολόκληρες ομάδες του είδους που δεν ταιριάζουν με την εικόνα του Gay For Pay – Μοντέλου.
Ζητάμε ίσα δικαιώματα αλλά αντιμετωπίζουμε ο ένας τον άλλον σαν υπάνθρωποι που
λατρεύουν τον Straight Looking τύπο, σαν έναν Θεό-Βασιλιά.
Είμαστε μια Υπό-Κοινότητα. Έχουμε γίνει ένα καταναλωτικό προϊόν. Είμαστε οι i-gays. Και ούτε καν το ξέρουμε!
Ποτέ δεν έχω νοιώσει πιο άσχημα , ανούσια και αηδιαστικά όπως νοιώθω τώρα.
Νοιώθω πλέον ανούσιο και αποκαρδιωτικό και το να βγω έξω ξέροντας πως θα συναντήσω άλλους gay που πιθανόν θα με κρίνουν, θα γελάσουν πίσω απ την πλάτη μου , βλέποντας ομάδες φίλων gay να αδιαφορούν ή και να κρίνουν άλλες ομάδες gay, νοιώθω άβολα ακόμα και να χορέψω.
Δεν απολαμβάνω πλέον την ζωή μου , επειδή έχω χάσει πια την ελπίδα πως θα την μοιραστώ κάποτε με κάποιον άλλον.
Βλέπω τώρα κάποιους άλλους gay μεγαλύτερους από εμένα που έχουν κυριολεκτικά
παραιτηθεί απ την ζωή-κάποτε τους κατέκρινα γι αυτό-για τη απάθεια τους…τώρα αρχίζω να τους καταλαβαίνω...να κατανοώ γιατί αισθάνονται εξαπατημένοι από την ίδια την ύπαρξή τους.
Είναι σαν να τους κρεμάμε την ταμπέλα ΅΅Πικραμένες Παλιές Βασίλισσες΅΅ αλλά αξίζουν την αγάπη και τον σεβασμό μας.
Δεν είναι όλοι τόσο δυνατοί ώστε να συνεχίσουν να ΅¨είναι΅΅ αντιμετωπίζοντας τους απαίσιους χαρακτηρισμούς αυτών των νέων άψυχων και άκαρδων νέων..
Αφού η καταναλωτική κουλτούρα μας τσάκισε σαν εικόνες για δεκαετίες , μετά ήρθε η θεωρία της Ετεροκανονικότητας να μας απελευθερώσει σαν gay , φτάσαμε τώρα στο σημείο η μόνη μας επιθυμία να είναι αυτό:

Δεν έχει σημασία το πώς είμαστε εμείς…χοντροί, αδύνατοι, άσχημοι, όμορφοι , νέοι, μεγάλοι , λευκοί , αφρικανοί , ασιάτες ή οτιδήποτε άλλο…Κάτι σαν τον παραπάνω είναι ο μόνος αποδεκτός τύπος συντρόφου για την ζωή μας.
Κι αν αυτός είναι ο μόνος αποδεκτός τύπος που ψάχνουμε για σύντροφο…θα σας στεναχωρέσω…γιατί απλά δεν υπάρχουν και τόσοι πολλοί διαθέσιμοι γύρω μας.

Δεν βλέπουμε πλέον τους ανθρώπους σαν όντα που μαθαίνουμε να τα αγαπάμε, να τα εξερευνούμε , να μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια αγκαλιάζοντας κάποιον και να αφηνόμαστε να αισθανθούμε …να τον νοιώσουμε ..ν αφήσουμε την καρδιά μας να χτυπήσει κάπως πιο γρήγορα…να νοιώσουμε όλα αυτά τα ρομαντικά πράγματα που μας οδηγούν στο να ερωτευθούμε και στην αγάπη.

Συνδεόμαστε πλέον στο Grindr , το Gay Romeo ή στο GayDar αυτές τις Gay Slot Machines βλέποντας να φορτώνουν εικόνες αγοριών…κι άλλων αγοριών…περιμένοντας το τζακ ποτ που δεν έρχεται ποτέ…
Είμαστε εθισμένοι σ αυτό , όπως ακριβώς οι εθισμένοι στον τζόγο από τα ΅΅φρουτάκια΅΅…
Δεν έχει σημασία πόσοι όμορφοι άνθρωποι , ομοϊδεάτες σου ή με κοινά ενδιαφέροντα, ή κάποιοι που στην πραγματικότητα βασανίζονται σαν εσένα σου στείλουν μήνυμα γιατί ως που να πάρεις μήνυμα από κάποιον τύπο σαν τον παραπάνω, απλά δεν ενδιαφέρεσαι.
Αγνοούμε, μπλοκάρουμε, περιπαίζουμε τους άλλους που δεν μοιάζουν με το πρότυπό μας…όπως ακριβώς μας φέρονται κάποιοι ρατσιστικά για το ότι είμαστε gay ..φτάνουμε να μισούμε τον εαυτό μας και να βγάζουμε αυτό το μίσος πάνω σε άλλους..
¨Έχουμε κολλήσει στην αναζήτηση της εικόνας του τέλειου άντρα (Τέλειου στην εμφάνιση κι όχι οπουδήποτε αλλού) που υπάρχουν μόνο στην εικόνα του υπολογιστή μας και στις ταινίες πορνό.
Έχουμε κολλήσει σε αυτή την εικόνα και κατηγορούμε όσους μας απέρριψαν επειδή σκεφτόταν όπως εμείς…και μετά τραβάμε τα μαλλιά μας και κλαψουρίζουμε που είμαστε μόνοι στην ζωή και τίποτα καλό δεν βρέθηκε.

Αρνούμαστε τις πραγματικές επιθυμίες μας και δηλώνουμε όλοι πως επιθυμούμε απλά να περνάμε καλά κι όχι δεσμεύσεις από φόβο μην φανούμε απελπισμένοι…αν και αυτό ακριβώς είμαστε οι περισσότεροι…
Είναι επίσης βολικό να λέμε πως είμαστε λίγο μετά από την διάλυση μιας σχέσης..γιατί έτσι το βρίσκουμε βολικό και καλή δικαιολογία για να μην απαντήσουμε ξανά στο μήνυμα αυτού που κοιμηθήκαμε χθές..Δεν υπήρχε κάτι κακό σε αυτόν…ήταν όμορφος και σέξυ και μια χαρά χύσαμε μαζί…αλλά δεν είναι το τζακ πότ μας…δεν είναι ο straight-acting πρίγκιπας που θα ρθει πάνω σε άλογο να μας πάρει…γεμάτος μύς και μ ένα μεγάλο πούτσο και υπέροχο κώλο που θα μας χαρίσει ατέλειωτες ώρες ερωτικής νιρβάνας.. (άσε που το τσιγάρο…λίγο αδελφίστηκα δεν το κρατούσε…;;μπα…δεν μου κάνει κάτι τέτοιο..)

Πολλοί έχουνε χάσει την μισή σεξουαλικότητα τους απομονώνοντας τους εαυτούς τους σε Bottom ή Top αποκλειστικά, υιοθετώντας τα καλούπια και στερεότυπα των straight. Αγνοούν πως το σώμα μας έχει περισσότερες ερωτικές ζώνες από τις 2 τρύπες και ένα πέος…Πως σ ένα φιλί και μια αγκαλιά μπορεί να νοιώσεις περισσότερα…μπορείς να αισθανθείς περισσότερα και να καταλάβεις καλύτερα τον άλλον ..Στην εξερεύνηση του σώματος ίσως συναντήσεις την μαγεία του ρομαντισμού ..κάτι παραπάνω…να εξερευνήσεις τα όρια σου πέρα από τους καθορισμένους ρόλους του αντρικού και γυναικείου…όπως κάναμε κάποτε…
Όμως οι προκαθορισμένοι ρόλοι που υιοθετήσαμε για τους εαυτούς το ιδανικό του straight- acting που ψάχνουμε δεν μας αφήνει να προχωρήσουμε ..Και τραβάμε ξανά τον μοχλό…και βλέπουμε εικόνες καινούριων αγοριών…συναντάμε κάποιους,…πληγώνουμε πληγωνόμαστε αλλά συνεχίζουμε…εθισμένοι στον τζόγο μας για το κυνήγι του τζακ ποτ…
Τραβάω ξανατραβάω τον μοχλό…και άλλοι περισσότεροι άντρες….και φοβάμαι πως το τζακ ποτ δεν θα ρθει ποτέ…αλλά πιο πολύ φοβάμαι…μην τραβήξω καμιά σφαίρα πάνω στο κεφάλι μου που θα γράφει …δεν μπορώ να ζήσω ανάμεσα σε άψυχους…

Ελεύθερη Μετάφραση από άρθρο ανώνυμου...