"Cruising" (now a cult film), was a shock for the society at that time, in 1980. The conservative audience saw for the first time its fears getting life-threatening forms on the big screen. The lens focuses on sweaty, buffy, handsome men dancing, kissing and engaged in S & M activities, even publicly. "Cruising" violated the stereotypical image that most heterosexual people had, or had chosen to have about homosexuals. Also, for the first time a camera sneaks in «leather bars», in NYC gay night life. In fact, Friedkin unwillingly opened new avenues to the cinema industry, which started to explore the "forbidden" world of homosexuals. The film however had poor domestic box office results.
In spring 1980, a few months after the American premiere of "Cruising", a man armed with a gun broke into the New York gay club "The Ramrod», killed two gay patrons and sent to the hospital twelve more people. Later, it became known that the killer was outraged by "Cruising", many scenes of which were filmed in that club. The aforementioned tragedy is the most extreme example of the noise it had aroused. Organized groups of homosexuals in New York made enormous efforts that the premiere be banned. Their actions had already begun by the time of filming, when the streets of West Village were filled with protesters shouting slogans against the director and circulating posters that warned about possible murders of gay men. To top it all, after viewing the film the opposite side of conservative heterosexuals stated their disgust towards the vivid display of homosexual scenes, which occupy a prominent place in "Cruising".
The film is based on the novel «Cruising» by the journalist of "New York Times" Gerald Walker, written in 1970. The book is based on true events. In the early 60's Randy Jurgensen, a NYPD officer undertook the investigation of a case against a serial killer of homosexuals. Jurgensen had to go into the same sort of deep cover that Pacino did to investigate the gay murders. Only his immediate superior knew the true identity and mission of the man, who pretended to be gay so convincingly. His girlfriend had no idea. (If an undercover cop who chases drug dealers, need not be a drug addict to do it, likewise, the cop who chases gay killers does not have to be gay in order to carry out his mission. Interesting theory, but in practice things are different). On this basis William Friedkin built a movie in which, the "gay world" has a catalytic effect on the psyche of our heterosexual police officer, probably resulting in the redefinition of sexual identity ? ( you dance with the devil and then you start to like it !! ?? ). Jurgensen was actually an advisor to the director
However, the opinion of the author Vito Russo as expressed in "The Celluloid Closet», the excellent study of the relationship between homosexuality and Hollywood, is that "Cruising" presents homosexuality as a monster. According to Russo, many scenes are configured to cause negative reactions in the subconscious of the viewer. For example, sex between men is accompanied by heavy rock music, creating a repressive atmosphere of anxiety. Conversely, when the police officer has sex with his girlfriend, the accompanying sound of the violin is serene. Also, when the girlfriend tries the leather clothes, you feel that Friedkin argues that the lifestyle of homosexuals is contagious, like a threat to the world.
Για τα μέτρα της εποχής του το «Ψωνιστήρι» αποτελούσε σοκ, τώρα όμως είναι ταινία cult. Το συντηρητικό κοινό έβλεπε πρώτη φορά τις φοβίες του να ζωντανεύουν με απειλητικές διαθέσεις στη μεγάλη οθόνη. Πρώτη φορά ο κινηματογραφικός φακός μεγάλης παραγωγής του Χόλιγουντ παρουσίαζε ιδρωμένους, καλογυμνασμένους άντρες να χορεύουν, να φιλιούνται και να επιδίδονται σε σαδομαζοχιστικές δραστηριότητες, ακόμη και δημοσίως.
Το «Ψωνιστήρι» παραβίαζε τη στερεότυπη εικόνα που ο περισσότερος ετεροφυλόφιλος κόσμος είχε- ή είχε επιλέξει να έχει για τους ομοφυλόφιλους. Επίσης, πρώτη φορά ο φακός της κινηματογραφικής μηχανής τρύπωνε στα απαγορευμένα «leather bar» της νεοϋορκέζικης νύχτας.
Ετσι όμως ο Φρίντκιν άθελά του άνοιξε νέους δρόμους ώστε ο κινηματογράφος να αρχίσει να ασχολείται θερμότερα με τον «απαγορευμένο» κόσμο των ομοφυλοφίλων. Η ταινία πάντως είχε οικονομική αποτυχία στις ΗΠΑ.
Την άνοιξη του 1980, λίγους μήνες μετά την αμερικανική πρεμιέρα της ταινίας, ένας άντρας οπλισμένος με πυροβόλο όπλο εισέβαλε στο νεοϋορκέζικο γκέι κλαμπ «Τhe Ramrod», σκότωσε δύο ομοφυλόφιλους πελάτες και έστειλε δώδεκα ακόμη άτομα στο νοσοκομείο. Αργότερα έγινε γνωστό ότι ο δολοφόνος είχε εξοργιστεί από το «Ψωνιστήρι», πολλές σκηνές του οποίου διαδραματίζονται στο εν λόγω κλαμπ. Το προαναφερθέν τραγικό περιστατικό είναι το πιο ακραίο παράδειγμα του θορύβου που είχε ξεσηκώσει.
Οργανωμένες ομάδες ομοφυλοφίλων της Νέας Υόρκης κατέβαλαν τεράστιες προσπάθειες ώστε η πρεμιέρα του να απαγορευτεί. Η δράση τους είχε αρχίσει από την εποχή των γυρισμάτων, όταν οι δρόμοι του West Village γέμιζαν από διαμαρτυρομένους που φώναζαν συνθήματα κατά του σκηνοθέτη και κυκλοφορούσαν με πανό τα οποία προειδοποιούσαν για θανάτους. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, μετά την προβολή της ταινίας η ακριβώς απέναντι όχθη των συντηρητικών ετεροφυλοφίλων δήλωνε την απέχθειά της προς τη γλαφυρότατη απεικόνιση σκηνών ομοφυλοφιλίας, οι οποίες κατέχουν περίοπτη θέση στο «Ψωνιστήρι».
Πίσω από το σενάριο της ταινίας βρίσκεται το μυθιστόρημα «Cruising» του δημοσιογράφου των «Νew Υork Τimes» Τζέραλντ Γουόκερ, γραμμένο το 1970. Το βιβλίο είναι βασισμένο σε αληθινά γεγονότα. Στις αρχές της δεκαετίας του ΄60 ο Ρούντι Γιούργκενσεν, αστυνομικός του Τμήματος Ηθών της Νέας Υόρκης, ανέλαβε την εξιχνίαση μιας υπόθεσης κατά συρροής δολοφονιών ομοφυλοφίλων. Για τις ανάγκες της αποστολής ο αστυνομικός έπρεπε να εισχωρήσει στην κοινότητα των ομοφυλοφίλων, παριστάνοντας ο ίδιος τον ομοφυλόφιλο. Κανείς πλην του άμεσου προϊσταμένου του δεν έπρεπε να γνωρίζει την πραγματική ταυτότητά του, ενώ η αποστολή έπρεπε να διατηρηθεί κρυφή ακόμη και στη σύντροφο του ανθρώπου που την ανέλαβε. Γιατί όχι; Εφόσον ένας μυστικός αστυνομικός που κυνηγά εμπόρους ναρκωτικών δεν χρειάζεται να είναι ναρκομανής για να τα καταφέρει, έτσι και ο αστυνομικός που αναζητεί δολοφόνο ομοφυλοφίλων δεν χρειάζεται να είναι ομοφυλόφιλος για να φέρει εις πέρας την αποστολή του. Ενδιαφέρουσα θεωρία, έλα όμως που στην πράξη τα πράγματα διαφέρουν...
Πάνω σε αυτή τη βάση ο Γουίλιαμ Φρίντκιν έκτισε μια ταινία σύμφωνα με την οποία ο κόσμος των ομοφυλοφίλων επιδρά καταλυτικά στον ψυχισμό του ετεροφυλόφιλου αστυνομικού, με αποτέλεσμα τον επαναπροσδιορισμό της σεξουαλικής ταυτότητάς του ?? (αργότερα, στα γυρίσματα της ταινίας, ο Γιούργκενσεν άσκησε καθήκοντα συμβούλου του Φρίντκιν).
Ωστόσο η άποψη του συγγραφέα Βίτο Ρούσο όπως εκφράζεται στο «Τhe Celluloid Closet», την έξοχη μελέτη του για τη σχέση ομοφυλοφιλίας- Χόλιγουντ, είναι ότι το «Ψωνιστήρι» παρουσιάζει την ομοφυλοφιλία ως τέρας. Σύμφωνα με τον Ρούσο, πολλές σκηνές είναι διαμορφωμένες έτσι ώστε να λειτουργήσουν αρνητικά στο υποσυνείδητο του θεατή. Για παράδειγμα, το σεξ των ανδρών συνοδεύεται από δυνατή ροκ μουσική υπόκρουση, δημιουργώντας καταπιεστική ατμόσφαιρα άγχους. Αντιθέτως, όταν ο αστυνομικός κάνει έρωτα με την κοπέλα του, ο συνοδευτικός ήχος του βιολιού είναι γαλήνιος. Επίσης, όταν η κοπέλα του αστυνομικού δοκιμάζει ένα δερμάτινο ρούχο του, νιώθεις ότι ο Φρίντκιν υποστηρίζει ότι ο τρόπος ζωής των ομοφυλοφίλων είναι μεταδοτικός, κάτι σαν απειλή στον υπόλοιπο κόσμο.
Με Ενσωματωμένους Ελληνικούς Υπότιτλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου