In the early 60s, two boys - Ignacio and Enrique - discover love, movies and fear in a Christian school. Father Manolo, the school principal and Literature teacher, both witnesses and takes part in these discoveries. The three characters come against one another twice again, in the late 70s and in 1980. These meetings are set to change the life and death of some of them.
Στην Ισπανία της δεκαετίας του 60 δύο αγόρια, ο Enrique και ο Ignacio φοιτούν σε αυστηρό θρησκευτικό σχολείο. Κάτω από δύσκολες συνθήκες θα γνωρίσουν το φόβο, την πειθαρχία, τον έρωτα και τον κινηματογράφο. Ο πατέρας Manolo, καθηγητής τους στη φιλολογία και διευθυντής του σχολείου, θα βρεθεί πολύ κοντά στα παιδία. Ένα τρίγωνο θα σχηματιστεί (με τους δύο μαθητές και τον καθηγητή) με παράλληλες ιστορίες καλά κρυμμένες θα μείνουν στο σκοτάδι. Τους τρεις αυτούς χαρακτήρες τους συναντάμε δύο ακόμη φορές με αρκετά χρόνια διαφορά, στο τέλος της δεκαετίας του '70 και του '80. Οι επανασυνδέσεις αυτές φέρνουν κάθε φορά εξελίξεις, σηματοδοτώντας τη ζωή αλλά και το θάνατο κάποιων από αυτών.
Με Ενσωματωμένους Ελληνικούς Υπότιτλους.
Links Here
Η υπογραφή του Πέδρο Αλμοδοβάρ, νομίζω ότι έφτανε για να μην χάσω την ταινία. Αφορμή γι αυτό το έργο, ήταν η προσωπική εμπειρία του Αλμοδοβάρ, από το καθολικό σχολείο και η σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ μεγαλύτερη συγκάλυψη, είναι αυτή της παιδικής σεξουαλικής κακοποιήσεις από στους κόλπους της εκκλησίας. Συνήθως όταν αποκαλύπτονται τέτοιες κακοποιήσεις έχουν περάσει χρόνια και το αδίκημα έχει παραγραφεί, δεν ξέρω όμως αν κι από τα παιδιά που έχουν υποστεί την όποια κακοποίηση παραγράφεται το ψυχικό τραύμα!
Δεν θέλω να σταθώ αποκλειστικά στην σεξουαλική κακοποίηση που δέχονται παιδιά από τους “εκπροσώπους” του οποιουδήποτε θεού, αλλά σε οποιαδήποτε κακοποίηση δέχονται από αυτούς.
Είχα διαβάσει μια δημοσιογραφική ερευνά του Κώστα Τσαρούχα, τίτλος του βιβλίου “αγόρια στην πορνεία”… αντιγράφω μέσα από το βιβλίο:
“(σημείωση: αναφέρεται το κείμενο στα κατηχητικά της εκκλησίας) …Είναι κέντρα σκοταδισμού, αποβλακώνουν τους νέους με μισάνθρωπα κηρύγματα, εμπνέουν φανατισμό και μισαλλοδοξία στην εύπλαστη παιδική ψυχή, μεταφέρουν μέσα από θρησκευτικά μηνύματα το φόβο, τη δειλία, την ανασφάλεια, την ενοχή. Σε μια ηλικία που το παιδί βρίσκεται στην αναζήτηση πρωτοτύπων και αξιών, άτομα φανατισμένα, άτομα μυστικιστές και με αρρωστημένη προσωπικότητα, έρχονται να το υπνωτίσουν, να του ευνουχίσουν το πνεύμα, να το δυναστεύσουν, να το κάνουν άβουλο όργανο χωρίς ίχνος ελευθερίας, ανεξαρτησίας, πρωτοβουλίας. Αυτή είναι μια μικρή μόνο συλλογή απόψεων για τα κατηχητικά.
Και είναι λέξης που δεν ξεστόμισε κάποιος αντίχριστος, άθεος, κομουνιστής, ασεβής και βλάστημος. Ειπώθηκαν όλα αυτά από επώνυμους καθηγητές της θεολογίας. Από ανθρώπους που πιστεύουν στο έργο του Χριστού. Από παιδιά που ξόδεψαν πολλές από τις πιο δημιουργικές ώρες τους στις εκκλησίες και τα κατηχητικά, από μαθητούδια, που ακολουθούσαν τον παπα της ενορίας τους σε μυστήρια και θρησκευτικές τελετές…” ένα στοιχείο ακόμα που κάνει εντύπωση, είναι ότι το 3/5/1977 η ιερά σύνοδος της εκκλησίας, ουσιαστικά παραδέχτηκε ότι τα κατηχητικά απέτυχαν (ίσως γιατί από κει μέσα δεν έβγαιναν τα παιδιά εντελώς ρομποτάκια) και αποφάσισαν να μελετήσουν το θέμα η αρμόδιες επιτροπές τους και να υποβάλουν τις εισηγήσεις τους στην σύνοδο και φυσικά δεν δόθηκε καμιά συνέχεια στο θέμα! Ο σκοταδισμός, η αποβλάκωση, ο φόβος, η δειλία, η ανασφάλεια και η ενοχή έπρεπε να συνεχίσει να κατηχείται!!!
Χωρίς να είμαι ειδικός, πιστεύω ότι οι θρησκείες έχουν την μεγαλύτερη ευθύνη για την συμπεριφορά των ανθρώπων. Κρίνουμε την παραβατική συμπεριφορά ενός νέου από το αποτέλεσμα των πράξεων του (που αν μη τι άλλο είναι έργο του περιβόητου διαβόλου, για να μην ξεχνιόμαστε) και δεν αναρωτιόμαστε καν τα αίτια, που μπορεί να οδήγησαν τον νέο σε αυτήν. Ενώ αντίθετα, αν ένας νέος με χωρίστρα στο μαλλί, γυαλιά ένα δυο μοντέλα πιο καινούργια από εκείνα του παππού του, ένα εκκλησιαστικό βιβλιαράκι τσέπης στο χέρι, να παρακολουθεί το κανάλι της εκκλησίας με εκείνες τις αξύριστες κυρίες με το πράο ύφος, ενοχικά, άβουλα όντα (που αν μη τι άλλο, είναι έργο του θεού, αφού έτσι μας θέλει, όπως μας λένε), τότε νιώθουμε ικανοποίηση, ότι υπάρχει ελπίδα να σωθεί η κοινωνία (και μαζί κι οι τσέπες των παπάδων).
Αμήν(?)